Ας μιλήσουμε για την απώλεια...

Πολλοί γονείς θεωρούν απόλυτα φυσιολογικό να εξηγήσουν στο παιδί τους πώς γεννιέται ο άνθρωπος, αλλά εντελώς απαγορευτικό να συζητήσουν μαζί του για το θάνατο. Εν γένει, θεωρούμε το θάνατο ένα θέμα μακάβριο και ασυμβίβαστο με την παιδική ηλικία. Ακόμα και στα παραμύθια, κανείς ή τουλάχιστον κανείς "καλός" δεν πεθαίνει. Η Χιονάτη ζωντανεύει απ' το φιλί του πρίγκιπα, οι υπερήρωες είναι αήττητοι και έτσι ζουν καλά κ εμείς καλύτερα... Ο κόσμος όμως που ζούμε δεν είναι παραμύθι και ο θάνατος αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας. Δε μπορούμε λοιπόν να απομονώσουμε τα παιδιά μας από κάτι τόσο φυσικό, ιδιαίτερα όταν αφορά ένα αγαπημένο πρόσωπο. Όταν σιωπούμε, ωθούμε το παιδί σε μία συναισθηματική εξορία. Το αποκλείουμε από μία υπόθεση που το αφορά άμεσα, καθώς επηρεάζει την ιστορία και την πορεία της ζωής του. Του δίνουμε το μήνυμα, ότι δεν το θεωρούμε ικανό να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες της ζωής, ούτε και άξιο να τα βγάλει πέρα. Αυτή η συναισθηματική εξορία είναι συχνά πι...