Η Μαμά κ ο Μπαμπάς δεν είναι πια φίλοι

Οι σημερινοί γάμοι είναι καλύτεροι και ουσιαστικότεροι παρά ποτέ. Οι σύντροφοι μπορούν να είναι φίλοι και να αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλο ισότιμα στα ευχάριστα και τα δυσάρεστα της ζωής. Παρ όλα αυτά, οι έρευνες δείχνουν ότι το 30% των γάμων σήμερα καταλήγουν σε διαζύγιο. Τι συνεπάγεται αυτό για τους δύο συντρόφους και κυρίως πώς επηρεάζει ο χωρισμός τα παιδιά? 

Ένα διαζύγιο είναι εκ των πραγμάτων ένας μικρός θάνατος, αφού κρύβει μέσα του έντονη ματαίωση. Το ζευγάρι ξεκινά με την πεποίθηση ότι θα είναι για πάντα μαζί και ότι η σχέση αυτή θα πετύχει. Έτσι κάθε διαζύγιο κρύβει συνήθως για τους πρωταγωνιστές έντονο θυμό, κ απογοήτευση. Τα συναισθήματα αυτά μπορεί να πηγάζουν από ανεκπλήρωτες επιθυμίες, κρυφά ή φανερά θέλω, ίσως και την εγωιστική και άπληστη απαίτηση των ανθρώπων να τους χαριστεί από το έτερον ήμισυ παντοτινή ευτυχία και χαρά. 

Το διαζύγιο αφορά φυσικά τους δύο συντρόφους, αφορά όμως εξίσου και τα παιδιά. Πολλά ζευγάρια αναβάλλουν ή επισπεύδουν το διαζύγιο για χάρη των παιδιών. Τα ρωτούν ευθέως ή πλαγίως προκειμένου να διώξουν τις ενοχές τους «τόσο που τσακωνόμαστε με το μπαμπά δεν είναι καλύτερα να χωρίσουμε?». Καλούνται δηλαδή τα παιδιά να βγάλουν από τη δύσκολη θέση τους γονείς και όχι το αντίθετο. Σε άλλες περιπτώσεις ο γάμος δεν διαλύεται για να μην κλονιστεί τάχα η ψυχική ισορροπία των παιδιών. Έτσι κυριαρχεί μόνιμα ένα πολεμικό κλίμα που καταστρέφει κάθε ευκαιρία χαράς και ευτυχίας εντός του σπιτιού. Οι γονείς δεν πρέπει να μεταβιβάζουν τις προσωπικές τους ευθύνες στα παιδιά. Οφείλουν με τόπο ώριμο και σταθερό να αποφασίσουν το χωρισμό με αίσθημα  ευθύνης και να υπερασπιστούν την επιλογή τους. Οφείλουν κατά συνέπεια να μιλήσουν με απόλυτη ειλικρίνεια για την απόφασή τους στα παιδιά και να απαντήσουν σε κάθε ερώτησή τους. Να τα επιβεβαιώσουν, ότι δεν φταίνε εκείνα που χωρίζουν (ειδικά ο γονιός που αποχωρεί από το σπίτι). 

Είναι μύθος ότι τα παιδιά δεν πονούν όταν οι γονείς χωρίζουν με τρόπο πολιτισμένο. Κάθε παιδί ταράζεται, θυμώνει, πενθεί μετά από το διαζύγιο των γονιών του. Μην ξεχνάμε ότι το παιδί έχει την  αίσθηση ότι είναι καρπός μιας αγάπης, που αν δεν υπάρχει πια, ίσως δεν αγαπούν κ εκείνο. Πολλά παιδιά βιώνουν μια έμμεση απόρριψη, «Αφού μοιάζω με τον μπαμπά, μήπως ή μαμά δεν αγαπάει κ εμένα?». Επιπλέον, αν οι τσακωμοί του ζευγαριού αφορούσαν συχνά στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, εκείνα πιθανόν να νιώθουν ενοχές διότι μπορεί να

έγιναν η αιτία να χωρίσουν οι γονείς τους. Για όλους τους παραπάνω  λόγους πρέπει να γίνει σαφές στα παιδιά ότι η αγάπη των γονιών τους είναι αδιαπραγμάτευτη κ αναλλοίωτη. Ότι η μαμά κ ο μπαμπάς χωρίζουν μόνο σαν ζευγάρι και όχι ως γονείς. 

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφέρουμε πως οι διαζευγμένοι γονείς στην προσπάθειά τους να μην πληγώσουν τα παιδιά και να δείξουν ότι όλα κυλούν ήρεμα και μετά το διαζύγιο, δημιουργούν μία κατάσταση στενών φιλικών σχέσεων μεταξύ τους, η οποία μπερδεύει πολύ τα παιδιά. Καθημερινά γεύματα, κοινές διακοπές, βόλτες, γιορτές, χαρούμενο κλίμα κ.α είναι κάτι που δημιουργεί σύγχυση στην παιδική ψυχή. Τα παιδιά αναρωτιούνται, γιατί χώρισαν οι γονείς τους, αφού συμφωνούν σε όλα και δεν τσακώνονται πλέον. Φαντασιώνονται λοιπόν μια επανασύνδεση των γονιών τους και επιστροφή σε οικογενειακές στιγμές του παρελθόντος. Συνεπώς, αυτό που είναι πολύ σημαντικό σε ένα διαζύγιο για τα παιδιά, είναι η ειλικρίνεια και η ισορροπία. Έτσι σιγά σιγά τα αρνητικά συναισθήματα όλων με προσπάθεια και βαθιά κατανόηση των γεγονότων, θα μετατραπούν σε εμπειρία κ αυτογνωσία. Ένα διαζύγιο δεν αποτελεί απαραίτητα τέλμα. Μπορεί ν  αποδειχθεί απόφαση ζωής, η οποία θα αποτελέσει πηγή δύναμης, δημιουργίας και υπαρξιακής ωρίμανσης. 

Παπαδοπούλου Αλεξάνδρα

Ειδική Παιδαγωγός (MSc)

Πηγή : iatropedia.gr